Σειρά: Τα κλασικά μας διηγήματα

Οι γιορτές πάντα είναι αφορμή για να ξαναβρεθούν μαζί τα μέλη μια οικογένειας. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τη θεία Μυγδαλίτσα και την κόρη της, που χρόνια τώρα περιμένουν να γυρίσει ο ξενιτεμένος γιος της για να γιορτάσουν μαζί του τα Χριστούγεννα. Tι λέτε, θα επιστρέψει ο γιος της για να έρθει ξανά χαρά στο σπιτικό της; Θα καταφέρει αυτή την κρύα νύχτα των Χριστουγέννων να πάει στην εκκλησία του Χριστού στο Κάστρο; Nα προσευχηθεί όπως κάνει πάντα για την επιστροφή του; Ποιο μυστικό τής αποκαλύπτουν οι βοσκοί που χειμάζουν εκεί; Σαν αερικά, ας συνοδεύσουμε τη θεία Μυγδαλίτσα σε αυτό το «ταξίδι» κι ας ανακαλύψουμε μαζί της τις αρετές της ταπεινότητας, της υπομονής και της πίστης. Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, με αυτό το τρυφερό διήγημα, καταφέρνει να αγγίξει κάθε ευαίσθητη ψυχή, υμνώντας τον απλό τρόπο ζωής και κάνοντας το θαύμα μια όμορφη πραγματικότητα. Γιατί τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι μια αληθινή γιορτή ψυχής και μια ευκαιρία να φωτιστούν ολονών τα σπίτια από τη ζεστασιά της αγάπης.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης γεννήθηκε στη Σκιάθο (1850) και ανήκε σε πολύτεκνη οικογένεια, αφού ήταν πρωτότοκος γιος ανάμεσα σε 7 αδέλφια. Συγγένευε με έναν άλλο μεγάλο σκιαθίτη συγγραφέα, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, αφού ο πατέρας του ήταν ξάδερφος της μητέρας του Παπαδιαμάντη. Τελείωσε το Δημοτικό και τις δύο τάξεις του Γυμνασίου (1866) στη Σκιάθο, καθώς δεν υπήρχε Γ΄ τάξη. Κατάφερε, όμως, μετά από καιρό λόγω των οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, να τελειώσει το Γυμνάσιο στο Βαρβάκειο της Αθήνας (1871), ενώ μετά γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1872 έγινε τακτικό μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» όπου γνώρισε τους εκδότες Βλάση Γαβριηλίδη και Δημήτριο Κορομηλά, οι οποίοι τον βοήθησαν να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Τότε έγραψε και το πρώτο του έργο, το δράμα «Μιχαήλ Κομνηνός, Δεσπότης της Ηπείρου» -βραβεύτηκε στον «Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό»- που θεωρείται χαμένο ως σήμερα. Έναν χρόνο μετά μετέφρασε από τα λατινικά το ποίημα «Η Βερενίκης κόμη» (1873). Το 1874 ανέλαβε τη δημοσίευση των πρακτικών της Ελληνικής Βουλής στην «Εφημερίδα», ενώ δημιούργησε τη σατιρική εφημερίδα «Αγορά» όπου διακωμωδούσε την πολιτική ζωή του τόπου. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το θεατρικό έργο «Βάρδας Καλλέργης» και ακολούθησαν το θεατρικό έργο «Καταστροφή των Ψαρών» (1876) -βραβεύτηκε στον «Νικοδήμειο Διαγωνισμό»- και το ιστορικό μυθιστόρημα «Δημήτριος ο Πολιορκητής» (1876). Μέχρι το 1880 που διορίστηκε καθηγητής στο Βαρβάκειο και εργάστηκε για 20 χρόνια, δημοσίευσε θεατρικά μονόρακτα, κριτικά άρθρα και ποιήματα σε περιοδικά, εφημερίδες και ημερολόγια της εποχής. Μερικά από αυτά ήταν το «Μη Χάνεσαι» και οι κωμωδίες «Τις πταίει;» (1875) και «Τα δύο δόμινα» (1876). Το 1886 έλαβε το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος. Αργότερα συμμετείχε στον «Λασσάνειο Δραματικό Διαγωνισμό» με τα έργα του «Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως» (1889) και «Χαμάρετο» (1896). Ταξίδεψε κατ' επανάληψη στην Κωνσταντινούπολη, στο Άγιον Ορος και στους Άγιους Τόπους. Το 1901 παντρεύτηκε στην Αθήνα την Βασιλική Φουλάκη και το 1907 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δημοσιογραφική και λογοτεχνική του δράση. Μετά τον θάνατο της συζύγου του (1914) αποσύρθηκε από την κοσμική ζωή και άρχισε να γράφει εκκλησιαστικές ακολουθίες και να μεταφράζει πατερικά κείμενα (Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός κ.ά.). Την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1919, ο δημοσιογράφος Στέφανος Δάφνης τον έπεισε να τυπώσει μια πρώτη συλλογή των διηγημάτων του, ενώ το 1928 αναγορεύτηκε σε πρόσεδρο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τα διηγήματα και οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις που δημοσίευσε σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής (1880-1907) εκδόθηκαν σε δύο εξάτομες συλλογές: «Με του βορηά τα κύματα» και «Διηγήματα». Ο Μωραϊτίδης χαρακτηρίζεται για τα ηθογραφικά διηγήματα που έγραψε στην καθαρεύουσα, όπου κυριαρχούν η βαθιά του θρησκευτική πίστη και αγάπη για τη φύση. Έναν μήνα πριν πεθάνει έγινε μοναχός με το όνομα «Ανδρόνικος». Άφησε την τελευταία του πνοή στη Σκιάθο το 1929, από μόλυνση μιας πληγής που είχε στο πόδι από παλιά και για την οποία δεν δέχθηκε θεραπεία.

Λίγα λόγια για τους δημιουργούς
Ο Διονύσης Λεϊμονής γεννήθηκε στο Αιτωλικό και σήμερα ζει και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στον Βόλο. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, κάτοχος πιστοποιητικού κατάρτισης στη Δημιουργική Γραφή (Α.Π.Θ.) και απόφοιτος του Τμ. Δημιουργικής Γραφής του Ε.Α.Π. Η μεγάλη του αγάπη για το βιβλίο τον οδήγησε στη δημιουργία της λογοτεχνικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Μιλάμε για το βιβλίο» και στην ενεργό συμμετοχή του σε διάφορους οργανισμούς, όπως στην ΙΒΒΥ (Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου), στο Κε.Βι.Μα.Συ. (Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων) και στον Συνδέσμο Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας. Ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα προωθώντας τη φιλαναγνωσία με συμμετοχή σε διοργανώσεις εκδηλώσεων για το βιβλίο, σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και παρουσιάσεις βιβλίων. Ασχολείται επίσης με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών διηγημάτων. Το «Τέταρτο Αλογάκι» (Πατάκη, 2017), βραβεύτηκε στην ψηφοφορία αναγνωστών του Public (Παιδική λογοτεχνία). Άλλα έργα του: «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» (2007), «Το Μυστικό της Δαγκάνας (Π.Ι.Τρ. Κύπρου, 2009), «Το Χαμένο Ταίρι» (Ακρίτας/Eν Πλω, 2009), «Τα Τίμια Δώρα» (Ήρα, 2013), «Δέκατο Έβδομο Κιβώτιο» (Πατάκης, 2014), «Δημιουργική Γραφή στην Α΄, Β΄ και Γ΄ Τάξη Γυμνασίου» (Γράφημα, 2018), «Ο Θαλασσοσφυριχτής» (Αρτέον Εκδοτική, 2018), «Το παιδί με τη Φουστανέλα» (Αρτέον Εκδοτική, 2020), «Άρωμα Ευγένειας» (Νάμα, 2022), «Τα κλασικά μας διηγήματα» (διασκευή σειράς, Αρτέον Εκδοτική, 2021-2025). Επίσης, έχει συμμετάσχει με ποιήματα και πεζά σε συλλογικές εκδόσεις και ανθολογίες.

Η Μαρία Νασοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Γλυφάδα. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Θεολογία. Διδάχτηκε την τέχνη της Αγιογραφίας στη σχολή της Μητροπόλεως Γλυφάδας, που λειτουργεί υπό την αιγίδα του πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, και κατά τη φοίτησή της στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Μια περίοδο της ζωής της έζησε στον Καναδά όπου εργάστηκε στη Βασιλική Τράπεζα, πάντα όμως ζωγράφιζε ερασιτεχνικά και συμμετείχε σε εκθέσεις, καθώς η ζωγραφική ήταν η μεγάλη της αγάπη. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την αγιογραφία από το 2002 και έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 2014. Σήμερα διδάσκει αγιογραφία και εικονογραφεί φορητές εικόνες και τοιχογραφίες σε μουσαμά. Έχει συνεργαστεί με πολλούς εκδοτικούς οίκους για την εικονογράφηση βιβλίων.

Σειρά: Τα κλασικά μας διηγήματα

Δέντρα δεν υπάρχουν μόνο στη στεριά, αλλά και στα βάθη της θάλασσας! Όπως το Γιούσουρι, ένα δέντρο θεριό κρυμμένο στα βάθη της, στοιχειωμένο και τόσο δυνατό, που όσοι επιχείρησαν στο διάβα του χρόνου να το ξεριζώσουν δεν τα κατάφεραν! Για αυτό το Γιούσουρι άκουγε από μικρός ο Γιάννος ο Γκάμαρος, και σαν μεγάλωσε κι έγινε θαλασσινός, το ‘βαλε σκοπό στη ζωή του να το κόψει, δείχνοντας σε όλους την ανδρεία του. Πόσο δύσκολο όμως είναι να το βρει μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και πόσο θάρρος χρειάζεται να το αντιμετωπίσει, σε πείσμα όλων όσων τον αποτρέπουν από αυτό; Θα καταφέρει άραγε να το νικήσει και να επιστρέψει νικητής στο νησί του; Ο ανθρωπιστής Ανδρέας Καρκαβίτσας, στο διήγημα αυτό από τα «Λόγια της Πλώρης», συνθέτει ζωντανές εικόνες της σκληρής ζωής των θαλασσινών μας ψυχογραφώντας τους και προβάλλοντας μια συμπάθεια για όλους αυτούς που μοχθούν και παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης χωρίς ανταμοιβή και αναγνώριση. Ας ζήσουμε κι εμείς την περιπέτεια του Γιάννου κι ας παλέψουμε μαζί του για να νικήσουμε το Γιούσουρι. Γιατί πάντα αξίζει να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο, όσο αδύνατο κι αν φαίνεται!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας (1865), πρωτότοκος γιος της πολύτεκνης οικογένειας του Δημήτρη Καρκαβίτσα και της Άννας Σκαλτσά. Μετά τα πρώτα του γράμματα πήγε Γυμνάσιο στην Πάτρα, όπου μελέτησε κυρίως επτανήσιους λόγιους και πεζογράφους της Α' Αθηναϊκής Σχολής, ενώ γνωρίστηκε με τον Α. Βαλαωρίτη. Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί γνώρισε τον Κ. Παλαμά, τον Κ. Χατζόπουλο και τον Γ. Ξενόπουλο. Την περίοδο εκείνη έληξε και η σχέση του με την Ιολάνθη (Γιούλη) Βασιλειάδη η οποία παντρεύτηκε πλούσιο Αθηναίο, γεγονός που συνετέλεσε στην έμπνευση της ηρωίδας της «Λυγερής» (1896), ενώ ο ίδιος δεν ξαναερωτεύτηκε ποτέ στη ζωή του. Το 1885 δημοσιεύεται το πρώτο του διήγημα «Η Ασήμω» στο περιοδικό «Εβδομάς» του Δ. Καμπούρογλου και συνεχίζει με άλλα διηγήματα, νουβέλες, άρθρα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και λαογραφικά κείμενα, στα «Εκλεκτά Μυθιστορήματα» του Χιώτη και στην «Εστία». Το 1886 αρρώστησε στα Λεχαινά από ελονοσία και πνευμονία. Το 1888 τελείωσε την ιατρική και το ίδιο έτος επισκέφθηκε τη Δωρίδα και τη Παρνασσίδα για να συλλέξει λαογραφικό υλικό για τα διηγήματά του, όμως πάλι αρρώστησε από πνευμονία. Υπηρέτησε ως γιατρός στον στρατό και στο εμπορικό ναυτικό, με αποτέλεσμα να ταξιδέψει σε πολλά μέρη. Το 1889 κατατάχθηκε στον στρατό υπηρετώντας σε Αθήνα, Λάρισα και Μεσολόγγι όπου γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της υπαίθρου, εντυπώσεις τις οποίες αξιοποίησε αργότερα στη νουβέλα του «Ο ζητιάνος» (1897). Το 1891 διορίστηκε υγειονομικός γιατρός στο ατμόπλοιο «Αθήναι» ταξιδεύοντας από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μεσόγειο, συλλέγοντας υλικό και εμπειρίες από τις οποίες εμπνεύστηκε το ταξιδιωτικό του ημερολόγιο «Σ' Ανατολή και Δύση» και τη συλλογή διηγημάτων «Λόγια της πλώρης» (1899), ένα από τα κορυφαία έργα του. Ταυτόχρονα συνέχισε να δημοσιεύει διηγήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1895 τελείωσε στην Άμπλιανη Ευρυτανίας, άλλο ένα από τα κορυφαία έργα του, τη νουβέλα «Ο Ζητιάνος» (1896) και άρχισε να γράφει τον «Αρματολό» (ημιτελές μυθιστόρημα, 1906).
Αν και ο Καρκαβίτσας άρχισε να γράφει στην καθαρεύουσα τη δεκαετία του 1890, έκανε στροφή προς τη δημοτική υποστήριζοντας σθεναρά το κίνημα των δημοτικιστών. Η γραφή του είναι γεμάτη με παραστατικότητα και δύναμη αντλώντας έμπνευση και ψυχογραφώντας τον λαϊκό άνθρωπο στον οποίο συμπαραστέκεται, ενώ ταυτόχρονα προβάλει κοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Το 1898 πήρε το 1ο βραβείο με το διήγημα «Πάσχα στα πέλαγα» στον διαγωνισμό διηγήματος της «Εστίας». Το 1903 δημοσιεύεται «Ο αρχαιολόγος» (1903), ενώ ο ίδιος σταδιακά αρχίζει να ασχολείται κυρίως με την πολιτική και την προώθηση της δημοτικής γλώσσας, αρθογραφώντας στην Ακρόπολη, στον Χρόνο και στον Νουμά. Πήρε μέρος στην ίδρυση της εταιρίας «Η Εθνική Γλώσσα» (1905) και της Λαογραφικής Εταιρίας του Ν. Πολίτη (1908). Το 1910 συμμετείχε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» για την αναμόρφωση της Παιδείας, μαζί με τον Ι. Δραγούμη, τον Λ. Μαβίλη κι άλλους. Το 1911 του απονεμήθηκε για τη λογοτεχνική του προσφορά το παράσημο του Αργυρού Σταυρού. Συμμετείχε στο κίνημα στο Γουδί (1909) και στους Βαλκανικούς πολέμους, ενώ όταν το 1916 αντέδρασε στο κίνημα του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, αποστρατεύτηκε και εξορίστηκε στη Μυτιλήνη. Επανήλθε το 1920 και δύο χρόνια μετά ζήτησε την αποστράτευσή του. Τότε ανέλαβε μαζί με τον Επ. Παπαμιχαήλ τη συγγραφή και επιμέλεια του Αναγνωστικού της Γ΄, Δ΄ και Ε΄ Δημοτικού. Το 1922 συγκέντρωσε σε δύο τόμους παλαιότερα διηγήματά του: «Διηγήματα για τα παλληκάρια μας» και «Διηγήματα του γυλιού». Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας μαζί με τον Αλ. Παπαδιαμάντη και τον Γ. Βιζυηνό υπήρξαν μεγάλοι εκπρόσωποι της ηθογραφίας, ενώ ήταν και ο κύριος εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία. Όμως οι κακουχίες των ταξιδιών είχαν ήδη επιδεινώσει την υγεία του. Πέθανε το 1922 σε ηλικία 57 ετών από φυματίωση του λάρυγγα και πικραμένος από την αποτυχία της «Μεγάλης Ελλάδας» και της Μικρασιατικής Καταστροφής που επακολούθησε. Σύντροφός του σε αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν η Δέσποινα Σωτηρίου.

Λίγα λόγια για τους δημιουργούς
Ο Διονύσης Λεϊμονής γεννήθηκε στο Αιτωλικό και σήμερα ζει και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στον Βόλο. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, κάτοχος πιστοποιητικού κατάρτισης στη Δημιουργική Γραφή (Α.Π.Θ.) και απόφοιτος του Τμ. Δημιουργικής Γραφής του Ε.Α.Π. Η μεγάλη του αγάπη για το βιβλίο τον οδήγησε στη δημιουργία της λογοτεχνικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Μιλάμε για το βιβλίο» και στην ενεργό συμμετοχή του σε διάφορους οργανισμούς, όπως στην ΙΒΒΥ (Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου), στο Κε.Βι.Μα.Συ. (Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων) και στον Συνδέσμο Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας. Ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα προωθώντας τη φιλαναγνωσία με συμμετοχή σε διοργανώσεις εκδηλώσεων για το βιβλίο, σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και παρουσιάσεις βιβλίων. Ασχολείται επίσης με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών διηγημάτων. Το «Τέταρτο Αλογάκι» (Πατάκη, 2017), βραβεύτηκε στην ψηφοφορία αναγνωστών του Public (Παιδική λογοτεχνία). Άλλα έργα του: «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» (2007), «Το Μυστικό της Δαγκάνας (Π.Ι.Τρ. Κύπρου, 2009), «Το Χαμένο Ταίρι» (Ακρίτας/Eν Πλω, 2009), «Τα Τίμια Δώρα» (Ήρα, 2013), «Δέκατο Έβδομο Κιβώτιο» (Πατάκης, 2014), «Δημιουργική Γραφή στην Α΄, Β΄ και Γ΄ Τάξη Γυμνασίου» (Γράφημα, 2018), «Ο Θαλασσοσφυριχτής» (Αρτέον Εκδοτική, 2018), «Το παιδί με τη Φουστανέλα» (Αρτέον Εκδοτική, 2020), «Άρωμα Ευγένειας» (Νάμα, 2022), «Τα κλασικά μας διηγήματα» (διασκευή σειράς, Αρτέον Εκδοτική, 2021-2025). Επίσης, έχει συμμετάσχει με ποιήματα και πεζά σε συλλογικές εκδόσεις και ανθολογίες.

Ο Ραφαήλ Ελκάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997 και από μικρός αγάπησε τη ζωγραφική. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ωστόσο τον κέρδισε το πάθος του για την εικονογράφηση, καθώς και για τη βυζαντινή μουσική την οποία γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια. Έτσι απέκτησε μια θέση στην καρδιά του, δίπλα στη ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει σε εικονογραφημένες εκδόσεις σαν συνεργάτης και έχει εικονογραφήσει τις εκδόσεις: «Επιτέλους Κυριακή!» (Εκδόσεις Μυριόβιβλος, 2007), «Το κορίτσι που ζωγράφιζε τον άνεμο» (Αρτέον Εκδοτική, 2024).

40 εικονογραφημένα ξωτικά της Ελλάδας.
Βασισμένο σε ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ από το Ψηφιακό Αποθετήριο Λαϊκών Παραδόσεων του ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΡΕΥΝΗΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ!

Προλογίζει
Μαρία Βραχιονίδου
Γλωσσολόγος-Λαογράφος-Αφηγήτρια
Ερευνήτρια ΚΕΝΔΙ Ακαδημίας Αθηνών

Ένα έμμετρο ταξίδι στον φανταστικό κόσμο του υπερβατικού που είναι γερά δεμένος με την κόκκινη κλωστή της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και της γεμάτης στοιχειά παιδικής μας ηλικίας. Η συγγραφέας έρχεται να αναδείξει με την ποιητική της πένα και με τρόπο ευφάνταστο και παιγνιώδη, την έμπνευση και τη συγκίνηση που ακόμα μπορεί να μας δημιουργήσει ο «εξωτικός» κόσμος. Να του δώσει πίσω τον χώρο και τη φωνή που του στέρησε ο αιώνας του ορθολογισμού.
Η εξαιρετική εικονογράφηση με την υψηλή ποιότητα, αισθητική και ιδιαίτερη τεχνοτροπία της δεν πλαισιώνει απλώς τα κείμενα, αλλά «συναφηγείται». Τα ξωτικά μιλούν τη γλώσσα του ασυνείδητου κόσμου μας κι αυτή η γλώσσα η μυστική εξακολουθεί να ψιθυρίζει στο αφτί μας τους αρχέγονους ήχους της.
Όλα τα ξωτικά που παρελαύνουν στην έκδοση, ξεπηδούν από το βαθύ πηγάδι της παράδοσής μας, κι εμείς, δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε τις σελίδες του και να αφήσουμε τα τραγούδια των ξωτικών να μας μαγέψουν ξανά.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Λουίζα (Λίζη) Χανδακάρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Μουσικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση για δεκαπέντε χρόνια καθώς και ως εμψυχώτρια εκπαιδευτικών, διαδραστικών και θεατρικών προγραμμάτων σε ιδιωτική εταιρεία. Τα τελευταία τρία χρόνια εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Από το 2019 έως το 2021 πραγματοποίησε στον διαδικτυακό σταθμό Syzefxi την εκπομπή «Παραμυθόλογα» με θέμα τα λαϊκά παραμύθια καθώς και άλλες δύο εκπομπές που αφορούσαν τα έντεχνα παραμύθια και το θέατρο. Από το 2012 ασχολείται με τη συγγραφή παραμυθιών και ποιημάτων, καθώς επίσης και με την αφήγηση λαϊκών παραμυθιών. Έχει αφηγηθεί σε σχολεία και νηπιαγωγεία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ ποίησης και αφήγησης στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το 2016 έκδωσε την ποιητική συλλογή «Σημειώσεις για τη Λεωφόρο Συγγρού» και το 2017 τη συλλογή παραμυθιών «Όνειρα Παραμύθια». Τον Ιούλιο του 2019 συμμετείχε στη συλλογή λαϊκών παραμυθιών «Παραμύθια με σοφούς τρελούς» των εκδόσεων Απόπειρα και τον Ιούλιο του 2020 από τις ίδιες εκδόσεις στη συλλογή «Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις σαν παραμύθια». Ποιήματά της έχουν απαγγελθεί σε διαδικτυακούς σταθμούς και στην ΕΡΑ 5.

Εικονογραφημένη Μελέτη

72 εικονογραφημένες σελίδες
& 50 εικονογραφημένα ξωτικά από κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Βασισμένο σε ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ από το Ψηφιακό Αποθετήριο Λαϊκών Παραδόσεων του ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΡΕΥΝΗΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ!

Επιστημονικοί Σύμβουλοι
Δρ Ευάγγελος Θ. Καραμανές
Διευθυντής Ερευνών, Διευθύνων το Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Δρ Καλλιόπη Στάρα
Ερευνήτρια Λαογραφίας - Διδάσκουσα Πολιτισμική Οικολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Προλογίζουν
Ευάγγελος Θ. Καραμανές
Διευθυντής Ερευνών, Διευθύνων το Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

Η έκδοση βασισμένη σε λαϊκές αφηγήσεις ή «παραδόσεις» από όλο τον ελληνικό χώρο αποτελεί μια πλήρη παρουσίαση των ξωτικών του τόπου μας και είναι το αποτέλεσμα της επίπονης και μακρόχρονης ερευνητικής εργασίας του συγγραφέα.

Η απομάγευση του σύγχρονου κόσμου μας έχει συντελεστεί εδώ και καιρό και τα ξωτικά έχουν εκδιωχθεί από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Έλειψε έτσι ο σεβασμός, αλλά και ο φόβος που προστάτευε ορισμένους τόπους, τα ενδιαιτήματά τους, όπως ιερά δέντρα και δάση, από τους καταπατητές και καταστροφείς τους.

Μεγάλος όγκος των πληροφοριών για τα φανταστικά όντα, τα μυθικά πρόσωπα, οι τόποι και τα στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος, αποδίδονται αβίαστα στον σύγχρονο αναγνώστη χάρη και στην καλαίσθητη εικονογράφηση, καθιστώντας το βιβλίο ένα εξαιρετικά ευχάριστο ανάγνωσμα.

Η εικονογράφηση στηρίχτηκε στην παραδοσιακή ζωγραφική, χωρίς να αγνοεί τη σύγχρονη εικαστική γλώσσα, λαμβάνοντας πάντα υπ' όψιν την εξοικείωση του κοινού με την αναπαράσταση φανταστικών όντων μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το διαδίκτυο και τον κινηματογράφο. Πρωτότυπη και τολμηρή, διακρίνεται για τη σαφήνεια των μορφών των φανταστικών όντων και του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που αποτελούσε το ενδιαίτημά τους.